مرکز آینده‌پژوهی جهان اسلام
در عصر جهانی شدن، منطقه‌گرایی را می‌توان به عنوان یک پدیده مکمل یا متعامل و یا رقیب و متعارض در نظر گرفت. رویکرد جدید منطقه‌گرایی به طور کلی به عنوان یک پدیده جامع، چند بعدی و سیاسی – شامل انواع مختلف مسائل از جمله اقتصاد، امنیت، فرهنگ و محیط زیست تعریف می‌شود. در تعریف مناطق، بر ویژگی‌های مختلفی برای منطقه( بودن یا شدن) تأکید می‌شود. برای مثال، برخی عواملی مانند نزدیکی جغرافیایی، همگونی اجتماعی و فرهنگی، نهادهای سیاسی و وابستگی متقابل اقتصادی را مهم بر می‌شمارند. برخی دیگر نیز، مجاورت جغرافیایی، پیوندهای مشترک تاریخی، فرهنگی و زبانی، و همچنین تعاملات بین‌المللی را به عنوان یک ضرورت برای تعریف یک منطقه می‌دانند. با این حال، برخی‌ها بر این باورند منطقه‌گرایی و ترتیبات منطقه‌ای به عنوان نظام‌های فرعی، محور بسیاری از بحث‌ها درباره ماهیت نظم بین‌المللی آینده بوده و خواهد بود. در پی افزایش تعاملات، ارتباطات، و اتصالات متنوع در میان کشورها، مرزهای سیاسی دچار دگرگونی شده و جوامع بیش از پیش در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند. در این یادداشت به دنبال بررسی امکان‌پذیری منطقه‌گرایی میان کشورهای عربی واقع شده در منطقه غرب آسیا به همراه فرصت‌ها – چالش‌های پیشرو و تجارب صورت گرفته هستیم.
