(علی حسنی، پژوهشگر مسائل بین‌الملل)
در اکتبر 2013، رئیس‌جمهور شی جین‌پینگ، یک ماه پس از معرفی ابتکار «یک کمربند- یک راه»، در مجلس اندونزی، پیشنهاد احیای دوبارۀ جادۀ ابریشم و ایجاد راه دریایی این جاده را داد. در همین سخنرانی بود که شی پیشنهاد تأسیس بانک «سرمایه‌گذاری زیرساخت آسیایی» برای تأمین مالی پروژه‌ها را مطرح کرد. سفر به اندونزی اولین سفر رئیس‌جمهور شی به منطقۀ آسیای جنوب شرقی بود و برای اولین بار در تاریخ اندونزی بود که رهبری خارجی در مجلس این کشور سخنرانی می‌کرد. همان طور که پیش‌تر گفته شد، نام ابتکار یک کمربند- یک راه از دو بخش تشکیل شده است: «کمربند» و «راه». کمربند به شش راه سرزمینی در خشکی اشاره می‌کند که قرار است چین را به آسیای مرکزی، روسیه، جنوب آسیا و نیز اروپا پیوند زند. راه هم به راهی دریایی اشاره می‌کند که هدفش اتصال بنادر چین به بنادر آسیای جنوب شرقی، جنوب آسیا، آفریقا، خاورمیانه و اروپاست.
لرد پالمرستون، نخست‌وزیر انگلستان، زمانی بیان کرد: «ما نه دشمنان ابدی داریم و نه دوستان ابدی. فقط منافع ما و کشورهاست که ابدی است.» گرم‌شدنِ روابط سرد میان چین و اندونزی نیز درست در همین راستاست. دو دشمنِ دهه‌های پیش، این بار برای منافع کشور خود دست دوستی داده‌اند و به توسعۀ روابط بین خود اقدام کرده‌اند.
نادیده‌گرفتنِ بزرگ‌ترین اقتصاد شرق آسیا (چین) برای کشورهای این منطقه اگر دشوار نباشد، کاری بسیار دشوار است. در حال حاضر، چین مقصد اول صادرات کالاهای اندونزیایی (14%) و نیز مبدأ اول واردات کالا (OEC) به اندونزی (22%) است. از نگاه چین، اندونزی رهبر «انجمن کشورهای جنوب شرق آسیا (آسه‌آن)» است و پتانسیل اندونزی در آسه‌آن می‌تواند در رسیدن به توافق و راه‌حل مناسب بر سر مسائل و جزایرِ مورداختلاف در دریای چین جنوبی، بین چین و کشورهای آسیای جنوب شرقی، مفید واقع شود.
