مسلمانان میانمار: آیا سازمان ملل بر سر مسئله میانمار شکست خورده است؟/ مترجم مریم قهرمانی

مسلمانان میانمار:

آیا سازمان ملل بر سر مسئله میانمار شکست خورده است؟

مترجم: مریم قهرمانی

گروه های کمک رسانی و حقوق بشری درباره چگونگی حل و فصل بحران روهنگیا توسط مقامات ارشد سازمان ملل انتقاد دارند.دو هفته پیش از اینکه طوفان سایکلون خانه و کاشانه عبدل را بر هم زند، او با ما چای نوشید و به تلخی درباره محیط پیرامون خود صحبت کرد. درحالیکه می شد جستجو برای تغییر محله ای که عبدل از پنج سال پیش مجبور به زندگی در آن شده بود، را دید، می گفت، “زندان است.”

عبدل فردی چهل و اندی ساله که نام او برای حفظ هویت واقعی اش تغییر کرده، یکی از اعضای جمعیت روهنگیایی است که برای مدت طولانی مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. مردم روهنگیا گروهی از مسلمانان بدون کشور هستند که در راخین، ایالت غربی میانمار سکونت دارند.

او یکی از ده ها هزار فردی است که در کمپ های شلوغ و بدون بهداشت آوارگان سکونت دارد. اردوگاه کیائه پی یین تنها ده مایل از سیتوه، مرکز ایالت راخین و منزل سابق عبدل فاصله دارد. خانواده او در طول 5 سال مدت خشونت های فراوان صورت گرفته توسط مردم بودایی نسبت به مسلمانان از خانه و کاشانه خود اخراج شده اند. عبدل 2 قایق ماهیگیری داشت و در حرفه تولید اسباب خانه فعالیت می کرد. اکنون همه چیز را از دست داده است؛ اصلا نمی داند چه بر سر آنها آمده است.

 حالا او در اردوگاهی حضور دارد که از سه طرف به ایست بازرسی های نظامی و پلیس و به فنس های کثیف گردوغبار گرفته محدود شده است. در طرف چهارم این اردوگاه دریا قرار دارد. گاهی یک ماهیگیر به دریا رفته و صیدش را به ساکنین اردوگاه می فروشد.

 عبدل با اشاره سر به اردوگاه می گوید، “آنها می خواهند ما گدایی کنیم. می خواهند در وطن جدید خودمان گدایی کنیم، می خواهند از جامعه جهانی گدایی کنیم.” اشاره به ملی گرایان قومی بود که به زور او و سایر مسلمانان را از محله های خود بیرون کرده بودند.

باوجود رطوبت و گرما، تکاپوی اطراف ما زیاد بود. کودکان بازی می کردند. زنان با حجاب های رنگین جمع شده بودند. وقتی گروه های کمک رسانی این بخش از اردوگاه را ساختند، فقطه ای مجموعه از چادر بود. وقتی که با عبدل صحبت ‌می‌کردیم، صدای کوبیدن چکش شنیده می شد چراکه مردان در حال بهبود وضعیت اسکان موقت خود بودند و از این ایده که در آینده ای نزدیک این مکان را ترک خواهند کرد، دست کشیده بودند.

عبدل خانه خود را وسعت داده بود که البته باز هم کمی بزرگتر یک کلبه کوچک بود. دو اتاق حدود 3 متری؛ یکی برای آشپزی و زندگی و یکی برای خوابیدن عبدل، همسر و سه فرزندش بود.

بوی زننده فاضلاب به مشام می رسید. این اردوگاه روی یک سفره آب زیرزمین کم عمق قرار گرفته است. دستشویی های عمومی –که یکی از آنها نزدیک جایی بود که نشسته بودیم- بر آجر سوارشده بودند. عبدل با نگاه به جوی فاضلابی که در نزدیکی ما جریان داشت گفت، “وضعیت بهداشتی اینجا وحشتناک است.”

او به خوبی می دانست که در زندانی در فضای باز سکونت دارد؛ جایی که دوست دارد زودتر از آن خلاص شود و از طرفی هم در تلاش است در آن زندگی بهتری داشته باشد. در داخل کلبه پوسترهای الفبای انگلیسی به دیوارها چسبانده بود؛ پوسترهایی که فقط در مدارس ابتدایی یافت می شوند.

در طول صحبت های ما، بچه ها دور ما جمع می شدند. یکی از همسایگان برای ما بیسکوییت آورد که روی آن نوشته بود WFP– برنامه جهانی غذا.

عبدل توضیح می داد که دسترسی کارکنان سازمان ملل به کمپ حتی بعد از بروز خشونت های اخیر، به ندرت اتفاق می افتد. عبدل می گفت، “سازمان ملل کار کافی انجام نمی دهد. فشارهایی وارد می آورند اما کافی و به صورت ویژه نیست. اگر سازمان ملل سخنی گفته و اگر آنها می خواهند وارد اینجا شده و برای ما کاری انجام دهند، شاید راهبان آنچه آنها می گویند و می خواهند را انجام نمی دهند.”

دلیل فرار عبدل و هزاران نفر دیگر از مسلمانان

چیزی حدود 120 هزار مسلمان اکنون در اردوگاه در ایالت راخین تحت توقیف و شرایط مشابه با عبدل زندگی می کنند. آنها امکان ترک این شهرک ها را ندارند و برای زندگی به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. حقوق بشری آنها مانند حق آزادی حرکت هم مورد تخطی و تجاوز قرار گرفته است.

مدت هاست که تنش هایی میان مسلمانان روهنگیا و بوداییان راخین وجود دارد اما دوستی و تجارت بین آنها همچنان ادامه دارد.

اما در سال 2012، تجاوز و قتل یک زن بودایی موجب بروز اولین موج خشونت های وسیع در سابقه تاریخی روهنگیا شد و بحرانی را به وجود آورد که مسلمانان امروز در اردوگاه هایی این چنین به حبس درآمده اند. سازمان دیده بان حقوق بشر، سازمان های دولتی میانمار مانند ارتش و پلیس را در اقدام خشونت آمیز همانند “پاکسازی های قومی” و “جنایت علیه بشریت” متهم ساخت.

 در آن زمان حدود 40 درصد جمعیت سیتوه را مسلمانان تشکیل می دادند؛ اما امروز این نسبت به کمتر از 3 درصد رسیده است. حداقل 70000 نفر از مسلمانان از خانه هایشان در سیتوه رانده شدند. مساجد سوزانده شدند اما همچنان سیاه و خالی در مرکز شهر، جایی که عبدل زندگی می کرد، رها شده اند.

در اکتبر 2016، گروهی از شبه نظامیان روهنگیا به نگهبانان مرزی حمله کردند با این ادعا که تسلیحاتی را جهت مبارزه برای حقوق بشری که مدتهاست مورد بی اعتنایی قرار گرفته است، بدست آورده اند. براساس برآوردهای صورت گرفته، ارتش میانمار بیش از هزار نفر از مردان، زنان و کودکان روهنگیایی را در سرکوب های بعدی از پای درآورده است.

اخیرا، گزارشی توسط برنامه جهانی غذا در 5 جولای 2017 منتشر شده است که درباره سوءتغذیه ده ها هزار نفر از کودکان روهنگیایی در سال پیش رو هشدار می دهد. طبق تخمین صورت گرفته در 45 دهکده در غرب ایالت راخین گفته می شود که حدود 80500 کودک زیر سن پنج سال دچار سوءتغذیه هستند.

عبدل نقشه ای دقیق را که با دست کشیده شده روی میز قرار می دهد. این نقشه منطقه را نشان می دهد که کاملا به دقت و تمیز اعداد و ارقام در کنار هر شهر نوشته شده است. در این سند تعداد مرگ و میرها، تعداد خانه های تخریب شده، و تعداد مجروحین در طول پاکسازی های قومی و مذهبی ثبت شده است. مقیاس این “پاکسازی” های رخ داده در روهنگیا بسیار وحشتناک است.

عبدل می گوید، “قبلا کمی امیدوار بودم، اما اکنون کاملا ناامید هستم. اکنون حتی یک نماینده پارلمان هم برای دفاع نداریم. حتی حق رای دادن نداریم.”

پیش از انتخابات 2015، حدود یک میلیون مسلمان روهنگیایی در میانمار، حق رای دهی خود را از دست دادند. اتحادیه ملی دموکراسی که با اکثریت آرا قدرت را به دست گرفت، به دلیل فشارهای ضد اسلامی فراوان از جانب ملی گرایان بودایی، حتی یک نفر از مسلمانان را نیز کاندید نکرد.

عضو شناخته شده این حزب و برنده جایزه نوبل، آونگ سان سو کی است که در آوریل سال 2017 کاملا پاکسازی قومی صورت گرفته علیه مسلمانان روهنگیا را رد کرد. همچنین او مخالف ماموریت حقیقت یابی به سازماندهی شورای حقوق بشر سازمان ملل برای بررسی اتهامات مبنی بر خشونت علیه مسلمانان است. اما مسلمانان روهنگیا همچنان منتظر دریافت حمایت از خارج از مرزهای میانمار هستند.عبدل می گوید، “ما در میانمار کسی را به عنوان نماینده نداریم. تنها نقطه اتکای ما کشورهای دیگر جهان هستند.”

 اما به نظر می رسد که تلاش های صورت گرفته توسط سازمان های بین المللی مخصوصا سازمان مللريال بیش از آنکه مسئله را حل کند، موجب بروز مسائل بیشتر شده اند.

بررسی صورت گرفته توسط میدل ایست آی (MEE) نشان می دهد که منابع در داخل سازمان ملل، سازمان های بشردوستانه و حقوق بین الملل از چگونگی پرداختن مقامات سازمان ملل به بحران میانمار و هم چنین حضور دیپلماتیک سازمان در میانمار گلایه و انتقاد دارند.

بسیاری از کسانی که با میدل ایست آی مصاحبه کردند، در شرایطی حاضر به صحبت شدند که نام و هویت آنها فاش نشود، چرا که آنها از تاثیر منفی این افشاگری ها بر حرفه و شغل خود هراس داشتند.

انتقاد شماره 1: مدل رهبری سازمان ملل

رناتا لُک دسالیون مسئول هماهنگی ساکنین از طرف سازمان ملل در میانمار و بالاترین مقام در این کشور است.

لُک دسالیون در سال 2014 منصوب و بلافاصله پس از دریافت گزارشات رسیده از قتل عام مردم روهنگیا در شمال ایالت راخین، با بحران بزرگی مواجه شد. این حادثه و نوع برخورد سازمان ملل با این رویداد همچنان بحث برانگیز است.

گزارشات اولیه نشان می داد که حدود 40 نفر در دهکده دو چی یار تان کشته شده اند، اما تحقیقات بعدی نشان داد که در اعلام اعداد و ارقام اغراق شده است. با تایید تعداد کشته شدگان این حادثه، دوسالین به شدت OHCHR و سازمان حقوق بشر سازمان ملل را مورد سرزنش قرار داد.

روابط با دولت میانمار به شدت به خاطر این حادثه به تیرگی گرایید. لُک دسالیون برای بهبود روابط پس از آغاز کمپین انکار حادثه توسط مقامات، می بایست تلاش می کرد.

قبلا هم دسالین در سال های 2000 تا 2002 به عنوان نماینده قائم مقام سازمان توسعه سازمان ملل در امور ساکنین در میانمار مشغول به کار بود. پیش از بازگشت به کشور، دسالین در چین، بنگلادش و بوتان به عنوان مسئول هماهنگی امور ساکنین مشغول به کار بود.

یک منبع باتجربه در امور بشردوستانه در سیتوه، دسالین را به عنوان فردی “ضعیف در امور حقوق بشری و ناتوان در رساندن امور به استانداردهای بین المللی” در کمپ‌های پناهندگان معرفی می کند.

وی با اشاره به کشورهای تامین کننده منابع مالی برای برنامه های بشردوستانه، گفت، “هیچ کس تا کنون با دولت یا اهداکنندگان درباره ایجاد سرپناه مذاکره نکرده است.”

در ماه ژوئن، یکی از سخنگویان ساز مان ملل، به نقل از بی بی سی گفت که دسالین در حال ترک پست سازمانی خود بوده و این ربطی به عملکرد او ندارد. اما رسانه های دیپلماتیک و کمک رسانی در یانگون گفتند که این حرکت کاملا با ناکامی او در اولویت بندی امورحقوق بشری ارتباط داشته است.

در گزارشی از کمیته نجات بین الملل (IRC) آمده است که، “شرایط غیراستاندارد پناهندگان” در میانمار “تاثیر مخرب” بر “رفاه مردم بی خانمان” دارد. “پیشرفت در تعمیر سرپناه ها بسیار کند صورت گرفته است”، به گونه ای که دیگر امکان ادامه این روند وجود نداشته و استانداردها در کمپ تا حد فراوانی زیر استانداردهای بین المللی مطرح شده توسط پروژه Sphere پس از گذشت 5 سال از بی خانمانی اولین گروه مردم است.

طبق پروژه Sphere که توسط ایالات متحده، آلمان و ایرلند در میان دیگر کشورها تامین مالی شده است، حداقل فضای کف پوشی شده به ازای هر نفر باید 3.5 متر مربع باشد. اما IRC متوجه شد که مساحت برای ساکنین کمپ های افراد بی خانمان در سیتوه، 2.9 مترمربع است. این رقم نشان دهنده وضعیت افراد ساکن در چادرها نیست؛ که وضعیت به شدت بدتری را تحمل می کنند.

هم چنین براساس این گزارش، شرایط بد سرپناه به “شیوع بیماری های قابل پیشگیری مانند اسهال خونی، سل و گال کمک می کند.”

یکی از منابع آگاه در سازمان ملل به میدل ایست آی گفت که شرایط کمپ ها موجب وخیم شدن مشکلات روان شناختی- اجتماعی مردم و حتی بروز خشونت شده است. “هرچه مردم برای مدت طولانی تری در این کمپ ها قرار بگیرند، خشونت های جنسیتی بیشتری رخ خواهد داد و سلامت روانی افراد بیشتری آسیب می بیند.”

اما چارلز پتری، مسئول هماهنگی امور ساکنین در میانمار در سال های 2003 تا 2007 می گوید که مشکلات بر سر راه ایجاد سرپناه به دلیل عدم حمایت مالی از اهداکنندگان در دولت ها است.

 “درباره مسئله رسیدن به استانداردهای Sphere، خیلی آن را مرتبط با رهبری سازمان ملل نمی دانم- بیشتر به دلیل دسترسی به منابع مالی از طریق اهداکنندگان است. اگر دسترسی به منابع کمالی نباشد، رسیدن به این استانداردها مشکل خواهد بود.”

 شرایط کمپ ها با آسیب های ناشی از توفان سایکلون مونا به پناهگاه های روهنگیا در ایالت راخین و مرز بنگلادش در می 2017 بسیار بدتر شد. بعد از عبور طوفان سایکلون، دیگر دسترسی به عبدل پیدا نکردیم. محمد، یکی دیگر از ساکنین کمپ گفت که به دلیل بدتر شدن شرایط کمپ ها، بسیاری از مردم دچار بیماری شدند.

انتقاد شماره 2: اختلاف داخلی در سازمان ملل

طبق سندی دیگر ارائه شده به میدل ایست آی، بخش های داخلی سازمان ملل نیز به پیچیده تر شدن اوضاع تلاش های این سازمان برای بهبود زندگی مردم آسیب پذیر میانمار، من جمله روهنگیا دامن زده است.

طی یادداشتی داخلی به آنتونیو گوندرس، دبیرکل سازمان ملل در آوریل 2017، گفته شده است که این سازمان در میانمار به شدت ناکارآمد عمل کرده است.

براساس این سند، “تنش های شدید میان تیم کشوری سازمان ملل وجود دارد. بخش های مربوط به امور بشردوستانه  سیستم سازمان ملل خود را مجبور به مواجهه با بازوی توسعه ای سازمان می بینند و این در حالی است که بخش حقوق بشری هر دو این بخش ها را به پیچیدگی بیشتر می کشاند.”

“احتمالا موارد موازی کاری متعدد میان رویکرد سازمان ملل در برخورد با مناقشات در سریلانکا و تلاش های این سازمان در میانمار وجود دارد.”

طی روزهای پایانی جنگ داخلی 2009 در سریلانکا، ده ها هزار نفر از مردم غیرنظامی در مناطق موسوم به “مناطق تیراندازی ممنوع” کشته شدند. در یک بازبینی داخلی مشخص شد که “شکست سیستمی” سازمان ملل در انجام مسئولیت های خود برای حفاظت از مردم آسیب پذیر به دلیل سیستم تضعیف شده “فرهنگ سازش ” با دولت کلمبو رخ داده است.

یادداشت داخلی سازمان ملل درباره میانمار نشان می دهد که تصمیم های سازمان ملل بدون مشورت اتخاذ شده و یاد آوری می کند که درست مانند “سریلانکا، تصمیمات و اقدامات به گونه ای صورت می گیرند که نشان دهنده مالکیت کامل یا مسئولیت پذیری درباره اثرات آنها نیست.”

سندی به تاریخ 19 فوریه 2016 که توسط 11 سازمان کمک رسان در ایالت راخین به امضا رسیده است نیز موید این مشاهدات است. این نامه با عنوان “از طرف NGOهای بین المللی اقدامات بشردوستانه در میانمار” به تصمیم مسئول هماهنگی ساکنین برای انتصاب یک جانبه و بدون مشورت قائم مقام هماهنگی امور بشردوستانه اعتراض کرده است.

این سمت جدید در فوریه 2016 برای کاهش مسئولیت های بشردوستانه مسئول هماهنگی امور ساکنین خلق شده بود. بدین ترتیب مسئولیت روابط با جامعه بشردوستانه به فرد دارنده این سمت واگذار شده بود.

در این یادداشت آمده است که امضاکنندگان این سند مراتب نگرانی خود درباره فرآیند، مکاتبات و انتصاب بدون مشورت قائم مقام هماهنگی امور بشردوستانه، که براساس تحمیل و نه اجماع صورت گرفته را ابراز می دارند.

نامزد ترجیحی NGOها مارک کاتس، رئیس OCHA، سازمان امور بشردوستانه سازمان ملل در میانمار بود. اما این سمت به دوم اسکالپلی، رئیس سابق برنامه جهانی غذا در میانمار داده شد که البته دیدگاه مشابه با مسئول هماهنگی امور سامنین در میانمار داشت.

کارکنان اقدامات بشردوستانه در سیتوه به میدل ایست آی گفتند که این انتصاب به عنوان تلاش برای کاهش نفوذ ساطمان هایی صورت گرفته است که به عملکرد مسئول هماهنگی در میانمار انتقاد دارند.

یکی از افراد حرفه ای کمک رسان این اقدام را معلول گرایش جهت کنترل امور راخین از مرکز می دانست. یکی دیگر از منابع NGO ها براین باور است که این انتصاب به  این دلیلی صورت گرفته است که لک دسالین ورود NGO ها به امور هماهنگی را برنمی تافت. او NGO ها را به مثابه عوامل مشکل ساز می بیند، چراکه NGO از او حساب پس می کشند.

انتقاد شماره 3: نبود سیستم هشدار زودهنگام کافی

بروز و ظهور جنبش شبه نظامیان روهنگیا در اکتبر 2016، موجب شگفتی بسیاری از مقامات در سازمان ملل شد. حملات بعدی می تواند موجب تشدید سرکوب ها توسط ارتش، افزایش خطر خشونت علیه مردم روهنگیا شود.

در دسامبر 2013، دیبیرکل وقت سازمان ملل، بان کی مون، طرحی جهانی را برای بهبود پاسخگویی سازمان در برابر بحران های حقوق بشری و ممانعت از جنایات آینده تحت عنوان “پیشبرد حقوق بشر” معرفی کرد.

این طرح پس از بازبینی داخلی سازمان ملل در مراحل پایانی جنگ داخلی سریلانکا برای یک “تغییر فرهنگی” رخ داد، بنابراین کارکنان سازمان ملل باید “موضع اصولی گرفته و با شجاعت اخلاقی عمل کنند.”

اما هم چنان بسیاری از منابع آگاه – من جمله مقامات سازمان ملل- می گویند که ماموریت سازمان ملل در میانمار در پیاده سازی کامل سیاست های جدید ناکام بوده است؛ که البته اسناد آن در سال 2016 به دست میدل ایست آی رسیده و کاملا تایید شده است.

فیلیپ بلوپیون، قائم مقام رئیس دیدبان حقوق بشر در اوایل 2017 با مقامات ارشد سازمان ملل در میانمار دیدار داشت. وی صراحتا ابراز داشت که کار کافی برای انجام این طرح در میانمار صورت نگرفته است.

بلوپیون گفت، “باید رویکر و راهبردی منسجم و گسترده درخصوص حقوق روهنگیا وجود داشته باشد، اما چنین رویکردی اصلا به چشم نمی خورد.”

وی گفت، “که در کل، سیستم سازمان ملل در میانمار به فاجعه حقوق بشری نپرداخته و در این خصوص پاسخ ضعیفی داشته است. در واقع سازمان ملل در خصوص سوءاستفاده هایی که باید با آنها مبارزه کند، درست مانند یک تماشاچی برخورد می کند.”

یکی از مقامات در سیستم سازمان ملل می گوید، “برنامه پیشبرد حقوق بشر اصلا در دستور کار نیست.”

انتقاد شماره 4: نبود اقدامات بین المللی

اما مشکل فقط با سازمان ملل نیست. نامه ای با امضای مقامات ارشد NGOها به رویت میدل ایست آی رسیده است که نیاز به اقدام هم نوا برای حفاظت از غیرنظامیان در میانمار نه تنها در ایالت راخین بلکه در ایالت کاچین و شان به شدت احساس می شود.

این تصمیم سال گذشته، زمانی که مردم روهنگیا قتل و عام می شدند و به بنگلادش فرار می کردند،  پشت درهای بسته و میان سفارت ها و مقامات ارشد سازمان ملل گرفته شد.

این نامه پاسخ جامعه جهانی به بحران – و نسبت به عملیات هایی که در بخش شرقی میانمار رخ می دهند- را با روزهای آخر جنگ شهری سریلانکا مورد مقایسه قرار داده است.

در نامه آمده است که نبود هرگونه راهبرد جامع برای مقابله با بحران ها در میانمار و آمادگی برای خطر افزایش بحران در آینده کاملا احساس می شود. “ما به عنوان یک جامعه درست مانند شرایط در سریلانکا غیرسازمان یافته هستیم و از آنچه در مقابل ما قرار برداشت درستی نداریم.”

با اشاره به نشانه های هشدار دهنده در سریلانکا، آمده است، “ما این نشانه ها را زودتر دیدیم، و می بینیم که همان نشانه ها هم اکنون مقابل ما قرار دارند، فقط واضح تر و دلهره آورتر هستند.”

امضاکنندگان بیان می دارند که “ما بر این باوریم که تنها مسیر موثر برای دفع بحران خشونت در این است که تمامی سطوح جامعه بین المللی به صورت و جدی با هم همکاری داشته باشند.”

یکی از امضاکنندگان این نامه، چارلز پتری است؛ کسی که رئیس کمسیسون سازمان ملل در بازبینی عملکرد این سازمان در مناقشه سریلانکا بوده است.

چارلز پتری می گوید، ” با اشاره به ناتوانی سازمان ملل به رویکردی مناسب در میانمار به صورتی هماهنگ و با مسئولیت، اقدامات موازی به حد اعلی خود رسیده است. سازمان ملل همچنان رویکری غیرهماهنگ و پراکنده به مشکلات راخین دارد. تمام مسئوولیت این ناکامی را نباید به گردن کسی گذاشت که در میانمار کار می کنند. پاسخگویی برای داشتم رویکردی هماهنگ بر عهده نیویورک است. مسئول هماهنگی ساکنین هیچ چشم اندازی از راهبرد سیاسی و حقوق بشری ندارد، او تنها جزئی از یک کل است. تعریف نقش مسئول هماهنگی امور ساکنین، در واقع هماهنگ کننده فعالیت های توسعه سیستم سازمان ملل است.”

انتقاد شماره 5: مقدم دانستن توسعه بر حقوق بشر

اما تمرکز حل و فصل بحران باید کجا باشد؟

برخی تحلیلگران و مقامات ارشد سازمان ملل، در داخل و خارج از میانمار بر این باور هستند که انگیزه اصلی برای بهبود شرایط برای روهنگیا بیشتر از اینکه روی حمایت حقوق بشری باشد، بر توسعه اقتصادی تمرکز دارد.

گزارشات رسانه ای نشان می دهند که رویکرد اصلی مقامات ارشد سازمان ملل در میانمار مانند مسئول هماهنگی امور ساکنین، جلوگیری محکم از به چالش کشیدن دولت در خصوص حقوق فقرا است. در عوض یک رویکرد “عملی” ارائه می دهد مه از طریق آن پیشرفت ها می توانند به صورت تدریجی برای روهنگیا صورت پذیرند.

اواخر سال 2015، این رویکرد در مقاله ای توسط لیام ماهونی از Fieldview Solutions، گروهی بیرون از سازمان ملل که مشاوره طرح ریزی، تحقیق و تجزیه تحلیل استراتژیک به سازمان های بین المللی در مناطق تحت بحران را برعهده دارند، در بوته نقد گذاشته شد.  

این سند که پیشتر به رویت موسسه میدل ایست آی رسیده بود توسط OHCHR مورد ارزیابی قرار گرفت و رویکرد سازمان ملل به مسائل حقوق بشری در ایالت راخین را مورد بررسی قرار داد.

نویسنده یادآور می شود که “خودسانسوری بیش از حد” درخصوص حقوق به شرایط موجود که در آن “نهادهای بین المللی” به اجبار به “همکاری در سوءاستفاده های سیتماتیک” علیه روهنگیا وادار می شوند، دامن زده اند.

این مقاله تحت عنوان “راهبرد حال حاضر سازمان ملل در تاکید بر توسعه سرمایه گذاری به عنوان راه حلی برای مشکلات در ایالت راخین” در بررسی و منظور کردن طرح های توسعه ای صورت گرفته توسط بازیگران دولتی معتقد به تبعیض از طریق ساختارهای تبعیض آمیز دربردارنده نتایج تبعیضی ناکام بوده است.

منبعی از اسناد بدست آمده توسط میدل ایست آی نشان می دهد که مدت کوتاهی بعد از نوشته شدن این سند، سازمان ملل و برخی از اعضای جامعه دیپلماتیک در میانمار برای ادامه اولویت گذاری توسعه برنامه ریزی هایی کردند؛ حتی به دنبال بهبود شرایط در روهنگیا هم بودند.

این مقالات در اکتبر 2015، حدود یک سال پیش از ناآرامی های روهنگیا تهیه شده است. تا کنون یک برنامه دوساله تا 2017 تدوین شده است که شامل گروهی از سران ماموریت از سفارتخانه های غربی و بخش هایی از سازمان ملل می شود.

یک منبع آگاه در جامعه بین المللی NGO در سیتوه هشدار داد که ، “تمام جامعه اهداکنندگان” در این ایده سرمایه گذاری کرده اند که توسعه باید مقدم بر ایجاد هر تغییر چشمگیر در روهنگیا باشد.

اما گروه های حقوق بشری بر این اصرار دارند که محرومیت شدید مردم روهنگیا از حقوق خود، محصول قانونگذاری حمایت شده، باید به سرعت مورد بررسی قرار گیرد. متیو اسمیت از سازمان Fortify Rights، یکی از سازمان های غیرانتفاعی حقوق بشر در جنوب شرق آسیا می گوید، “این ایده که توسعه در مراحل به نوعی منجر به پایان کشتارهای همگانی، معافیت از مجازات می شود و مشکلات حقوقی اساسی را حل می کند، به خوبی درک نشده است. راه حل های مبتنی بر بازار فقط ما را دور می کنند. چند نفر از مردم باید جان خود را از دست بدهند تا سازمان ملل از قدم زدن اطراف مقامات و رهبران میانمار دست بردارد؟”

منبعی از سازمان ملل که در میدل ایست آی صحبت میکند گفت که توسعه اقتصادی باید مقدم بر پایان حبس مردم روهنگیا در کمپ ها باشد. او گفت، “این اردوگاه ها تا زمان پیشرفت اقتصادی پابرجا خواهند بود و کسی نباید تا آن زمان از این کمپ ها خارج شود.” او اشاره کرد که این فرآیند پنج سال دیگر به طول خواهد انجامید.

گزارش سازمان ملل درباره روهنگیا

پابلو باررا، سخنگوی رسانه ای دفتر سازمان ملل در امور هماهنگی ساکنین میانمار، به میدل ایست آی گفت که سوالات میدل ایست آی نشان دهنده “عقاید همکاران و افراد” است. “درحالیکه کاملا به آنها احترام می گذارم و می دانم که آنها براساس تمایل و عزم خود برای یافتن راه حلی برای مردم ایالت راخین تلاش می کنند- تمایل و عزمی که اطمینان می دهم بین تمام ما در این شرایط عملیاتی پیچیده مشترک است- اما ترجیح می دم بیشتر وارد این گونه سوالات نشوم چراکه باعث نوعی بحث جدال برانگیز یک طرفه می شود که برای هدف بهبود شرایط در راخین الزاما موثر نیست.”

باررا وضعیت راخین را “بسیار پیچیده” توصیف می کند، چراکه تعداد گروه ها و سازمانهایی “که بدون وقفه به دنبال رویکردهای ماندنی و پایدار برای کمک به پیشرفت میانمار هستند” فراوان است.

باررا دولت میانمار را مسئول اطمینان از حفاظت و رفاه مردم خود و مشکلات ایالت راخین می داند.

“به دلایل متعدد، چندین دهه دولت های پی در پی از انجام اقدامات برای توجه به علل و تضمین یک زندگی شرافتمندانه و لذت بردن از حقوق اساسی اهمال کرده اند؛ و اغلب این مسئولیت ارائه کمک به مردم را به عهده دیگر هویت ها می گذارند. در این زمینه سازمان ملل به همراه کل جامعه بشری از دولت حمایت کرده اند تا مسئولیت های اصلی خود را بر عهده گرفته و در عین حال کمک های لازم برای تامین نیازهای انسانی این مردم را فراهم آورد.”

اگر خشونت های جمعی به راخین بازگردد، قطعا توسط ارتش در برابر عملیات های ستیزه جویانه روهنگیا خواهد بود.

عطاالله، رهبر شورشیان روهنگیا در ویدیوی منتشر شده در سال گذشته، می گوید، “ما تروریست نیستیم. ما هیچ چیز نمی خواهیم جز حقوق مان.” در کنار در این ویدئو همراهان زخمی اش دیده می شوند که روی زمین افتاده اند که نشان دهنده جراحت های ناشی از تیراندازی است.

یک گزارش مطبوعاتی از این گروه در ماه مارس اعلام کرد: “امیدواریم که جامعه بین المللی، تجهیزات ضروری و لازم مانند نیروهای حافظ صلح را برای حفظ روهنگیا از نسل کشی در نظر بگیرید. ما خواهان حقوق خود هستیم.”

منبع:

 

http://www.middleeasteye.net/essays/muslims-myanmar-how-un-has-failed-rohingya-1833028631